Habitat Platform

Een verklaring waarom ik café-examens leuk vind, is dat ik in mijn twintiger jaren een hele tijd heb moeten koken in Aspen, Tucson en Phoenix. Het is grappig om weer in een deskundige keuken op bezoek te zijn bij de fijnproeversspecialist over Hobarts en Groen soeppotten, of ik nu een meetlint gebruik in plaats van een spatel! Kok en Food and Beverage Controller werd Restaurant Taxateur.

Als een barker in het midden van de jaren 2000 hielp ik verschillende café-eigenaren hun middelen uit te wisselen; Ik heb meer plezier in het doen van dergelijke eettentamens, waar ik de kwaliteiten beslis voor leningen met onderpand.

Verleden sentimentaliteit, eetcafé-evaluatie heeft andere intrigerende gezichtspunten. Een voorbereidingsstation van behandeld staal heeft bijvoorbeeld een vergelijkbare waarde, of het nu iets anders is dan een snelle hulp, een volledig geholpen servettenrestaurant of een barbecue met vinylcabine. Bovendien is die waarde tegenwoordig, of u nu een kijkje neemt bij Ordelijke Liquidatie of Eerlijke Marktwaarde bij Voortgezet Gebruik, verbazingwekkend laag.

Tijdens het onderzoek van het eetcafé ontdekte ik dat het nieuwe binnenbrengen van glanzend, buitengewoon faalkosten gehard stalen keukenhardware de explosie heeft veroorzaakt, bij wijze van spreken, op de herverkoopwaarde van veel gebruikte behandelde stalen artikelen. De kosten van gebruikte stalen tafels of pensions, opgeteld bij de werkkosten om ze naar een ander gebied te verplaatsen, kunnen ongetwijfeld de kosten van nieuwe, overgebracht naar uw vooraf gedefinieerde eetgedeelte, overtreffen. Een omstandigheid, bijvoorbeeld, dit is het punt waarop we verwijzen naar de hypothese van vervanging, die uitdrukt dat een redelijke financier niet meer zou betalen voor een hulpmiddel dan de kosten om het nieuw te vervangen. In café-evaluaties, waar het grootste deel van de apparatuur en hardware standaard en snel toegankelijk is, is dit bijzonder geschikt.

Hij hoort stemmen uit de twee bars komen, de muziek is rumoerig. Hij opent zijn ogen verder, helt zijn nek naar achteren, zijn buik is wat hard van de alcoholist die hij de avond ervoor had gedronken. Een taxi passeert, stopt voor die van Bram, het lijkt alsof Nancy, David, Carol en Rockwater.

Momenteel nog in het midden van de twee ingangen van de Mt. Damploos kan hij de slechtziende luide weg achter zich horen. Er zijn een paar natuurlijke verschijningen in de bar, hij ziet de westerse stijl onderzoeken, slingerende entrees. Hij denkt dat het uitzonderlijk zou zijn geweest als hij later was gekomen – meer individuen, maar hij is hier nu. Hij gaat naar het toilet, plast en borstelt zijn haar, wast zijn gezicht, hij drinkt een groot deel van de dag, bij Jerry Hino thuis, een halve mijl voorbij de gemeente (hij speelde een kaartspel met Jerry en zijn broer Jim, en Mike Gulf, en Betty-Jerry’s significante ander, moesten voor de kinderen zorgen, dus koos hij ervoor om te vertrekken.)

Hij komt uit de wasruimte, zijn lichte jas over zijn arm geslagen, zijn metgezel Allen zit in een hoek van de bar, hij gebaart met zijn hoofd – ik bedoel dat ze allebei met hun hoofd gebaren als erkenning voor de ander. Bill en zijn betere helft Judy zitten in een hokje aan de ene kant, Bill was onlangs teruggekeerd van het conflict in Vietnam. John St. Clair zit aan een andere kant van de bar, zijn betere helft, is zonder iemand anders aan de bar, omgekeerd hem. Enorme aas, bijna 1.80 meter lang (het lokale levensgrote model), geen tanden, 210 pond, tien jaar ouder dan ieder ander, of iets dergelijks, niet al te briljant, zit dicht bij Doug en zingt zijn vreemde deuntje: “24 donkere vogels bereid in de taart”, dan herinnert hij zich op dat moment de rest van de strofe niet, wat hij meestal wel doet, en gaat hij in een mompelend tafereel, alsof hij verdwaald is in zijn eigen hoofd – levendig bijna in beweging op zijn kruk, schoppend op de barvoeten.

Doug en Ace zitten in de hoefijzervormige bar, zoals de meeste andere mensen, pils drinken, blijkbaar was er een brouwfeest aan de gang; het is echter allesbehalve een gewoon, consequent ding, en aan het einde van de week is het enige contrast dat ze allemaal dronken worden. De balk is niet veel meer dan een sprong: nee, het is alleen dat, een duik. Chick Evens voelt zich een tikkeltje minderwaardig, maar weet dat hij met nog een paar pilsjes in ieder geval niets zal voelen dat hem opwindt. Terwijl hij een pils schikt en opdrinkt, verdwijnt zijn migraine. Hij gaat met zijn hand over zijn slaap, alsof hij het brouwselzweet eraf wil vegen.